بی کسی

امروز دلم گرفته . حس می کنم چقدر من تنها بی کسم اینجا و باید تنهاییهامو خودم پر کنم. البته میم هست اما اونم زندگی خودشو داره و نمی تونه 24 ساعته پیش من باشه که. امروز مثلا جمعه هست و همه می رن بیرون و به اصطلاح خستگی یه هفته کار رو در می کنن. میم داره با همکاراش می ره کنسرت و دوستای منم هر کدومشون یه برنامه ای دارن برای آخر هفته اینه که من موندم که چیکار کنم با این بی برنامگی... دلم گرفته از اینهمه بی کسی و تنهایی ... اینجاهاست که فکر می کنم باید برم جایی که برادرم و فامیل هام اونجان و زندگیمو بر اساس یه دوستی برنامه ریزی نکنم. تا الان اگه موندم اگه کار پیدا کردم و حتی اگه تو این شهر هستم همه بخاطر میم هست.باید برم یه جایی که کس و کاری داشته باشم و بتونم وفتمو باهاشون بگذرونم و از مصاحبتشون لذت ببرم . یه جایی که وقتی مشکلی داری فامیل هات بیان کمکت ! راستش من حتی به میم هم شک دارم که وقت نیاز کمکم کنه . خودم هر وقت نیاز داشته یا مثلا احتیاج فوری به پول داشته واقعا دریغ نکردم اما همیشه به خودم می گم هیچ وقت روی میم حساب نکن... هیچ وقت . جالب که هر کاری هم که می کنم اون باز نمی بینه و همیشه یه اصطلاح ورد زبونشه که تو بی دلیل کاری برای کسی نمی کنی ! دیگه واقعا باید چیکار بکنم نمی دونم !

پ ن : بعد گوگل ریدر عضو یک سایت دیگه شده بودم و همه وبلاگ هایی که می خوندم رو توش داشتم و می خوندم اما چون 2-3 ماه توش نرفته بودم به کل یادم رفته بود اصلا آدرس سایته چی بود کلی گشتم تو اینترنت تا بلخره الان یافتمش