یادی از گذشته ...

امروز یاد روزهایی افتادم که از سر گذروندم . یاد آمدنم به سوئد ، یاد زندگی کنار یک همخونه به تمام معنی عوضی ، یاد شهر کوچیکی که توش زندگی می کردم و درس می خوندم ... یاد تز گرفتنم و جابجاییم به یه شهر بزرگتر و ... یاد اومدنم به این شهری که الان توش هستم و چند ماه زندگی سخت و پر استرس در جستجوی کار ...

از اول کار که قصد کردم از ایران خارج بشم و سرنوشت رو در جایی دیگه ای غیر ایران توی دستای خودم بگیرم می دونستم که قدم در راه سختی می گذارم . راهی که بهت خیلی چیزها می ده مثل آزادی ، امنیت و ... ولی در کنارش تو رو از خیلی چیزها هم محروم می کنه مثل در کنار خانوادت بودن. خیلی ها نمی تونن تحمل کنن این وضع رو و برمی گردن ایران اما من جزو دسته ای بودم که از اول خیلی خوب تونستم خودمو با محیط تطبیق بدم و از زندگیم لذت ببرم و قدر تک تک لحظاتی رو که دارم بدونم.

حالا هم یه دوره دیگه از زندگیم داره تموم میشه . دوره دانشجو بودن و با شرایط سخت دانشجویی زندگی کردن ... از یک طرف خوشحالم و از یک طرف دلم برای لحظاتی که داشتم هر چند سخت از همین الان تنگ میشه.

فکر می کنم تنها کار درستی که تو زندگیم انجام دادم که باعث شده سرنوشتم عوض بشه همین خارج اومدن و درس خوندنم بوده ! خارج اومدن با روحیه و تیپ من خیلی سازگار بود و باعث شد اینجا خیلی خیلی بیشتر از زمانی که ایران بودم از زندگیم لذت ببرم و توی تک تک لحظات خدا رو بخاطر شرایطی که دارم شکر کنم. خارج اومدن باعث شد قابلیت ها و ظرفیت هام بالاتر بره و روی پای خودم بایستم خودمو بهتر بشناسم ... 

حالا که به این مرحله رسیدم صدها پله ی طی نشده ی دیگه هست که دوست دارم و مصمم که بهشون برسم . می دونین آدم هیچ وقت از چیزی که داره راضی نیست و همیشه بیشتر و بیشتر می خواد . منم گرچه الان شاید به آرزوی چند سال پیشم رسیدم اما متوقف نمی شم و برای رسیدن به بقیه خواسته هام و آرزوهام به تلاشم ادامه می دم.