آقای همکار ایرانی

موقع ناهاره و دارم به خوراک سوسیس و سیب زمینی که میم درست کرده و پر روغنه ناخنک می زنم و از توی گوشیم ف ی س ب و ک رو هم چک می کنم که سر و کله یه آقای ایرانی همکار پیدا می شه . حدود 40 ساله یا بیشتر بنظر میاد . صحبتمون گل می اندازه از دانشگاهم می پرسه و از اینکه آیا می خوام بمونم ؟ خودشم می گه 4 ساله اینجاست و از این 4 سال 2.5 شو کار می کنه و حتی درسشو هم اینجا تموم نکرده! صحبت کانادا و آمریکا می شه و منم کلی در مورد اینکه کار کردن اونجاها سخته سخن سرایی می کنم و اون آقا گوش می ده . حرف اقامت گرفتن می شه. می پرسه دنبال اقامت گرفتنی ؟ می گم آره ! با این پاس ایرانی که هیچ جا راهمون نمی دن واسه همین مجبورم دنبال پاس و اقامت اینجا باشم. با اینکه 1.5 دیگه می تونه اقامت بگیره اما انگار خیلی هم براش مهم نیست ، می گه نشد هم آدم برمی گرده ایران ! صدام درمیاد و فورا می گم نه حرفشم نزنین ! میگه 70 میلیون آدم دارن اونجا زندگی می کنن پس شک نکن که ما هم می تونیم ! فکر می کنم به اینکه اگه مجبور بشم بله که می تونم اما مجبور شدن با خواستن فرق داره. بهش اطمینان می دم که با سابقه کار و تحصیلات اینجا حتی اگه مجبور به برگشت به ایرانم بشیم باز هم می تونیم یه در دیگه رو بزنیم و بیایم خارج ! به اون می گم اما انگار می خوام خودمو قانع کنم ! می خنده و می گه امیدوارم که به اقامتت و پاس خارجی برسی و  برمی گرده سر کارش !

پ ن : 5 سال دیگه میام و این دری وری ها و نگرانی ها رو می خونم و خندم می گیره !

پ ن : راستی انقدر که آقاهه کم حرف و ساکت بود خجالت کشیدم از اینکه آیدای پر حرف و پر هیجانی هستم و یه سره دهنم می جنبه!

پ ن : اینجا یه سایتی هست که می شه آمار همه رو از توش در آورد. اینکه خونه یکی کجاست و چند سالشه و ازدواج کرده یا نه. خلاصه کسی چاخان کنه تقش در میاد اینطوری ! تصور کنین همچین چیزی تو ایران باشه ...