این روزهای من

دیروز بعد مدتها به مامان بزرگم زنگ زدم و کلی باهم گپ زدیم. با اون راحت تر از حتی مامان میشه حرف زد و دردودل کرد. کلی از سرگردونی جوونها تو ایران گفت, از بیکاری و بی پولی و علافی جوونهای فامیل و اینکه خیلی ها دنبال این هستن که بزنن بیرون اما نمی تونن.مامان بزرگم کلی سفارش می کرد که کارتو خوب انجام بده و اصلا هم تو فکر ایران اومدن نباش. فعلا کارت مهمتره از همه چی. 

بابا سال دیگه بازنشست میشه. چقدر سالها تند تند می گذره ... واقعا باورم نمیشه که امسال چندمین سالیه که اینجام. فکر اینکه بابا بشینه خونه منو دیوونه می کنه . 

مامان اینا کلی دعوام کردن که چرا تزتو دفاع نکردی و فارغ التحصیل نشدی ! راست می گن والا نصف برنامه هام مونده برای وقتی که فارغ التحصیل بشم و مدرکم دستم بیاد.خلاصه باید تلاشمو کنم که سوپروایزرم راضی شه و سریعتر دفاع کنم بره پی کارش. خیالم از این بابت هم راحت بشه.

داداشی هم داره مرتب مصاحبه می کنه و دنبال کار می گرده . خدایا همونطور که راه منو باز کردی و همیشه بهم کمک کردی به داداشی هم کمک کن !

سال پیش این موقع می گفتم یعنی سال دیگه این موقع کجا خواهم بود ؟ چیکار خواهم کرد ؟ و حالا هم دارم فکر میکنم که سال بعد چه خواهد شد و چیکار خواهم کرد ؟

با همکارا رفتم غذای چینی خوردم انقده تند بود که از هر چی غذای تنده متنفر شدم. آدم اصلا مزه غذا رو نمی فهمه چیه !

یک خونه بهم آفر داده بودن تو یه جای عالی بنظرم گرون اومد رد کردم حالا عین چی پشیمونم و نمونه خونه هه هم عمرا گیرم بیاد.

پ ن : امروز همکار سوئدیم می گه چطوریه که تو انگلیسیت انقدر خوبه ؟ لهجتم آمریکاییه بیشتر؟ گفتم شما هم اگه از ۱۱-۱۲ سالگی کلاس زبان می رفتین زبانتون خوب می شد!