چند روز بود که حالم کلی خوش بود اما انگار دنیا چشم نداشت ببینه و باید حتما می زد تو حالم . امروز تو اداره پروژه ای که دستم بود گیر کرد و کلی حرص و جوشم داد . برنامه نویسی همیشه مکافاته و منم همیشه گرفتارش ! (این منفی بافی بود آیا ؟! )

از شرکت تا خونه پیاده قدم می زدم و به زمین و زمان فحش و دری بری می گفتم ... می گفتم بابا من اگه نخوام برنامه نویس بشم باید کی رو ببینم آخه ؟ من می خوام خبرنگاری ، نویسنده ای چیزی بشم. کلا هر چی مربوط به هنر باشه رو دوست دارم. اتفاقا امروز تو شرکت یهو همینطوری شروع کردم به نوشتن ... تا هجده سالگی و قبل کنکور هر از گاهی برای خودم داستان می نوشتم اما همه دعوام می کردن که بچه بشین درس بخون. رمان نوشتن مگه برات آب و نون میشه! خلاصه ذوق منو کور کردن نگذاشتن جی کی رولینگ بشم. اما این روزها یکی از دوستام تشویقم کرد که باز شروع کنم به تلاش و دست از نوشتن نکشم... خلاصه توی شرکت یهو نوشتنم اومد و شروع کردم.

من هیچ وقت رمان کوتاه ننوشتم و همیشه دوست داشتم یه ضرب رمان بلند بنویسم ایندفعه هم مثل دفعه های قبل. اکثرا وقتی می خواستم رمان بنویسم اسم ها و جزییات داستان انقدر برام مهم می شد که از خط کلی داستان هم مهمتر بود اما اینبار خیلی ساده از کنار اسم و اینجور چیزها رد شدم. قدیمها یه کتابچه درست کرده بودم پر از اسم و حتی فامیلی که وقتی می خوام رو شخصیت هام اسم بگذارم به دردسر نیفتم ! همه جور اسمی هم توش پیدا می شد! فکر می کنم هنوز هم دفترچه هه تو اتاقم باشه. 

بیست سالم که بود قاطی پاتی کردم و همه رمانها و نوشته هامو که روی کاغذ هم بودن ریختم توی یک کیسه و بردم انداختم تو سطل زباله میدون تجریش! بعدها کلی غصه خوردم که چرا همچین غلطی کردم و نوشته هامو نابود کردم! الان فکر میکنم بهتره آدم این نوشته ها رو تو کامپیوتر نگه داره که غصه ی این چیزها رو هم نداشته باشه 

راستی یادمه اون وقتها که می نوشتم گاهی خودم وقتی نوشته هامو می خوندم می خواستم شاخ دربیارم و باورم نمی شد اینها رو من نوشتم ! 

من کلا خیلی اوقات که می خوام بنویسم نوشتنم نمیاد و اگه به زور بنویسم نوشتم اصلا اون چیزی نمیشه که باید بشه! نمی دونم چرا !

راستی نظر شما در مورد نوشته های من چیه ؟! بنظرتون اصلا استعداد نوشتن دارم ؟! راستشو بگیناااا ، خودم می دونم که باید خیلی تلاش کنم تا به نتیجه ای که می خوام برسم 

کلا نوشتن و نظر خواننده رو جلب کردن و تشویقش به خوندن ادامه متن خیلی سخته حتی توی وبلاگ نویسی . چند درصد وبلاگهایی رو که می ریم درست می خونیم ؟ اکثرا دو خطشو می خونیم و خسته می شیم ول می کنیم نه ؟! (وبلاگای دوستامونو نمی گم ها! وبلاگ های جدید رو می گم که برای اولین بار بهش سر می زنیم) 

پ ن : چقدر سخته واسه پست ها تیتر انتخاب کنی! آخه من الان اسم اینو چی بگذارم ؟! همینقدر و شاید خیلی سخت تر اسم گذاشتن روی رمانه . تا اونجایی که یادم میاد من همیشه درگیر اسم انتخاب کردن بودم !