نوستالژی

یاد ایران افتادم . یاد دانشگاه رفتن ها ، چند ساعت توی ترافیک گیر کردن ها ، داغی هوا توی تابستون ، یاد انقلاب رفتن ها و ساعت ها گشتن توی کتاب فروشی ها (لذتش همین الانم زیر دندونمه!) ، حتی یاد راننده های تاکسی که جرات نمی کردی سر کرایه باهاشون چونه بزنی ! مامانم همیشه سفارش می کرد چونه نزنین ، مردم هزار درد بی درمون و بدبختی دارن ، یهو یکی چاقو رو در میاره ... یاد روزهای پنج شنبه و غذا درست کردن های بابا ! حتی دلم برای املتی که بابا درست می کرد هم تنگ شده ، یاد خونه مامان بزرگم و غذاهاش (خوشمزه ترین غذاهای دنیا!) ، یاد میدون تجریش و بازار قائم و خریدهای بی خودی که از اونجا می کردم ! ، حتی یاد پیتزاهای خوشمزه اونجا بخصوص پیتزا سندباد، یاد عید ها و عیدی هایی که از بابا می گرفتیم ، یاد مسافرت های خانوادگی ... 

گاهی فکر می کنم یعنی می شه دوباره همه با هم خانوادگی و با ماشین بریم مسافرت ! هر کدوممون امدیم یه سر دنیا ...  

در یه کلام دلم تنگ شده اما باز هم دست و دلم نمیاد که برم ایران ، تحمل دیدن جای خالی دادشم رو ندارم . حالا که اون نمی تونه بیاد منم نمیام ...